Σύντομη πραγματεία για τους ειρηνικούς διαδηλωτές με τα στειλιάρια και τις κόκκινες σημαίες …

Βλέπουμε νεαρούς Έλληνες πολίτες που διεκδικούν ότι κατεβάσει η γκλάβα τους - την περίοδο αυτή να μην ψηφιστεί το νομοσχέδιο που προτείνει η κυβέρνηση για τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα - σε καλοσχηματισμένο αντιστασιακό μπλοκ με στρατιωτικό βηματισμό και στους ώμους τους να κρατούν σφιχτά τα λάβαρα της ανωτερότητάς τους, στειλιάρια κασμάδων και επί των οποίων έχουν προσαρμόσει κατάλληλα κατακόκκινες σημαίες. 

Δε ξέρουμε από του μας ήρθε αυτή η μόδα. Λογικά κανένα από τα καλόπαιδα αυτά δεν ξέρει τι είναι κασμάς, σε τι χρησιμεύει, ποιοι τους χρησιμοποιούν, σε ποιες εργασίες. Είναι και αμφίβολο αν κανείς από αυτούς έχει δει κάποιον άλλο να τον χρησιμοποιεί.

 

Αν πάει κανείς σε καταστήματα που πωλούν είδη κήπου ή εργαλεία εύκολα θα διαπιστώσει ότι αν διαθέτει στειλιάρια αυτά δεν είναι περισσότερα από 3-5. Αν χρειαστεί κανένας πολλά  – πράγμα απίθανο – θα πρέπει να κάνει ειδική παραγγελία.

 

Άρα τα καλόπαιδα που βηματίζουν με στρατιωτική πειθαρχία και κάνουν θόρυβο χτυπώντας τα πόδια τους με τα άρβυλα στα οδόστρωμα, διαθέτουν επιμελητεία η οποία αγοράζει συστηματικά μεγάλες ποσότητες στειλιαριών ή/και διαθέτει ειδικούς χώρους φύλαξης των πολεμοφοδίων, ώστε να είναι εύκολα διαθέσιμα και να διανέμονται εύκολα στους νεανίες. Τίθεται βέβαια και το θέμα της αξιοποίησης των εφοδίων. Οι εξοπλισμένοι νεανίες πρέπει να παίρνουν κάποια εκπαίδευση στη χρήση, ώστε να είναι αποτελεσματικό το όπλο και να φοβίζει τον αντίπαλο. Το στειλιάρι/όπλο διαθέτει ένα ακόμα πλεονέκτημα: αν φας μια από αυτό στο κεφάλι ή στο σώμα δεν αφήνει ειδικά αποτυπώματα και λόγω του μεγάλου αριθμού κυκλοφορίας τους είναι απίθανο να μπορέσεις να υποδείξεις αυτόν που σου την έφερε. Άρα το στειλιάρι είναι το τέλειο επιθετικό όπλο.

 

Το λογικό λοιπόν συμπέρασμα είναι ότι υπάρχει οργάνωση, επιμελητεία, στρατηγική και επιτελικά σχέδια, ιεραρχία. Λογικά και πάλι πρόκειται για υπόθεση που αφορά άμεσα τη Δικαιοσύνη και τους ταγούς της. Τους βλέπουμε όμως να κάθονται σιωπηλοί να παρακολουθούν τις αστικές επιθέσεις (ίσως και να απολαμβάνουν το θέαμα) και να τις συγκρίνουν με εκείνες του ενδόξου στρατηλάτη μας Μεγάλου Αλεξάνδρου, που εκπολίτισε μεγάλο μέρος του γνωστού κόσμου της εποχής του. Και με την καθόλου απίθανη βεβαιότητα ότι ίσως η Ιστορία επαναλαμβάνεται.