Απορία και αγανάκτηση ….

Πέρασαν 45 χρόνια από το 1975 όταν η Δημοκρατία επέστρεψε στην Ελλάδα και από τότε η Ελλάδα κατακάηκε. Ξοδέψαμε τεράστια ποσά σε μέσα πυρόσβεσης, μισθούς, αμοιβές ειδικών για να μας συμβουλέψουν για το τι πρέπει να κάνουμε για να περιορίσουμε το κακό και να τις τεράστιες πράγματι απώλειες.

Θρηνήσαμε εκατοντάδες νεκρούς. Χιλιάδες στρέμματα δασών ν κατοικίες με ανοχή των κρατικών υπηρεσιών και τον πλουτισμό κάθε μάγκα υπαλλήλου που έκανε τα στραβά μάτια, εξέδιδε παρανόμως άδειες, ενώ κυκλώματα πολιτών κατασκεύαζαν αυθαίρετα, τα οποία ή οι αρχές δεν εντόπιζαν,. Πολυτελείς και μεγάλου όγκου οικοδομές ξεφύτρωναν σαν τα μανιτάρια μέσα σε δάση, χωρίς ποτέ κανένας να αντιληφθεί το παραμικρό.

Και μετά έρχεται η Βουλή των Ελλήνων με τους θαυμάσιους εκπροσώπους του λαού να νομοθετούν συχνά πυκνά υπέρ των αυθαίρετων, των καταπατητών, των κτηνοτρόφων των αλλαγών χρήσεως γης. Λογικά λοιπόν αποδεικνύεται ότι όλοι είναι στο παιχνίδι και όλα γίνονται νόμιμα με αρχηγούς, υπαρχηγούς, εκτελεστικά όργανα και πολίτες προθύμους να παραβούν το Νόμο, αλλά και να πληρώνουν τα κυκλώματα των νονών χωρίς διαμαρτυρία και χωρίς να διερωτώνται γιατί πληρώνουν τόσα πολλά παραπάνω τελικά και δεν χρησιμοποιούν τις νόμιμες οδούς.

Τα ερωτήματα είναι πολλά και ζητούν σοβαρές απαντήσεις:

• Ποιο είναι το απόθεμα γνώσεων που αποκομίσαμε από όλη αυτή την οδυνηρή εμπειρία;
• Ποιος κατέχει τη γνώση που κατακτήσαμε και ποιος τη χρησιμοποιεί υπέρ του κοινωνικού συνόλου;
• Έμαθαν όλες οι αρμόδιες υπηρεσίες του κράτους να συνεργάζονται και να λειτουργούν  αποτελεσματικά υπέρ των δασών, του Περιβάλλοντος και του φυσικού πλούτου;
• Γιατί κανείς δεν αγανακτεί εναντίον των αρμοδίων και εντεταλμένων οργάνων όπως Δασαρχεία, Πυροσβεστική, δημόσια διοίκηση, ΑΕΙ, Ερευνητικούς Φορείς και Πολιτική Προστασία; Παράλληλα υπάρχουν δυναμικά κυκλώματα εναντίον κάθε νέας τεχνολογία που μπορεί να δώσει λύσεις σε προβλήματα όπως η διαθέσιμη ενέργεια, η μείωση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης, οι διεθνείς υποχρεώσεις, η προστασία της Υγείας των Πολιτών.
• Αυξήσαμε έστω κατά ένα ελάχιστο ποσοστό τη τεχνογνωσία μας και τις τεχνολογικές δυνατότητες της χώρας ώστε να αντεπεξέρχεται στις συνεχώς μεγαλύτερες απαιτήσεις και λόγω αύξησης των οικονομικών δυνατοτήτων, αλλά και στις πιέσεις απο τα αναπτυξιακά μοντέλα που ενστερνιζόμαστε και υλοποιούμε; Ή παραμένουμε απλοί αγοραστές ξένων τεχνολογιών για να θησαυρίζουν άλλες χώρες και κυκλώματα αντιπροσώπων και «ειδικών»;

Νομίζουμε ότι αυτά που αναφέραμε είναι αρκετά, αλλά απαντήσεις δεν θα δοθούν και πάλι.

Απλά θα κάνουμε κάθε τόσο μνημόσυνα για Σχίνο, Μάτι, Πεντέλη, Πάρνηθα, Αρκαδία, Ολυμπία, Κάρυστο, Θεολόγο, Χαλκιδική, Κορινθία, Κρήτη, Ρόδο, Χίο, Λέσβο, ακόμα και για τα μη διαθέτοντα δάση, νησιά του Αιγίου.