Παλιά χωριά, νέα χωριά, μετά τις καταστροφικές πλημύρες …

Όταν κάηκε η μισή Πελοπόννησος το 2007 και υπήρξαν καταστροφικές καταστάσεις εκτός των δασών και στα διάσπαρτα «χωριά» της περιοχής – δε μιλάμε  για τους ιστορικούς οικισμούς – αναρωτηθήκαμε αν πρέπει οι κάτοικοι να αποζημιωθούν για τις κατεστραμμένες εγκαταστάσεις  προκειμένου να τις ανακατασκευάσουν επί τόπου.
 
Κάθε λογικός άνθρωπος και  κυρίως αρμόδιοι θα έλεγε ότι οι παλιές εγκαταστάσεις επ’ ουδενί πρέπει να ανακατασκευαστούν, αλλά το κράτος μελετά ήδη τη καλλίτερη χωροταξική παρέμβαση ώστε να δημιουργηθούν νέοι οικισμοί με όλες τις σύγχρονες υποδομές και εγκαταστάσεις. Παράλληλα θα διανοίγονταν οι απαραίτητοι δρόμοι για την εύκολη πρόσβαση των κατοίκων σε γεωργικές και κτηνοτροφικές εκμεταλλεύσεις, ενώ όλες οι άλλες δραστηριότητες θα συγκεντρώνονταν σε ζώνες εμπορίου και βιοτεχνίας/βιομηχανίας, με κατάλληλες υποδομές και ελέγχους
 
Και τι έγινε. Μια τρύπα στο νερό. Ακόμα και ευεργέτες και η Κύπρος χρηματοδότησαν την αποκατάσταση οικιών και άλλων κτισμάτων και η κατάσταση παρέμεινε η ίδια, με εξασφαλισμένες βέβαια πολύ καλλίτερες συνθήκες διαμονής των κάτοικων σε σύγχρονες οικίες, αλλά με τα προβλήματα να παραμένουν και λογικά να οξύνονται.
 
Λέτε αυτή τη φορά να επικρατήσει η λογική και η δημόσια διοίκηση να αναλάβει το ρόλο να δημιουργήσει νέα σοβαρά συγκροτήματα κατοικιών, λαμβάνοντας υπόψη και τα θέματα περιβάλλοντος και προστασίας από θεομηνίες;