Η Ελλάδα είναι ίσως η μόνη χώρα στον κόσμο που ενώ αναγνωρίζει τη
μεγάλη συνεισφορά της Ελληνικής γλώσσας στον παγκόσμιο πολιτισμό, τη
μεταχειρίζεται ως ένα απολιθωμένο κατάλοιπο της πολιτισμικής κληρονομιάς της και ένα σκουριασμένο, άχρηστο εργαλείο που δεν προσφέρει τίποτε στους
συγχρόνους Έλληνες του καφενείου, της καφετέριας, της λαμογιάς και του ωχ
αδερφέ.
Φωνάζουν ορισμένα φωτεινά μυαλά και επιχειρούν κάθε τόσο να
αφυπνίσουν τους μάγκες νεοέλληνες, αλλά αυτοί πιστοί στις αρχές τους,
βαριούνται που ζουν και κοιτούν την ευκολία τους και την ήσσονα προσπάθεια.
Οι φιλόμουσοι ιδρύουν Ωδεία, οι κοινωνικά ευαίσθητοι πολίτες
ιδρύουν εθελοντικούς φορείς προσφοράς και ανάληψης πρωτοβουλιών προς αντιμετώπιση
κοινωνικών προβλημάτων, οι φιλάνθρωπου ιδρύουν νοσοκομεία, γηροκομεία, και άλλα
ευαγή ιδρύματα. Οι πατριώτες προσφέρουν στο χωριό τους χρήματα για να
βελτιωθούν υποδομές και να αφήσουν το όνομά τους σε κάποιο στήλη ή επιγραφή.
Όλα αυτά ευπρόσδεκτα, αξιοσημείωτα και άξια θαυμασμού και ευγενούς άμιλλας.
Αλήθεια μήπως θα μπορούσαν οι λάτρεις και οι γνώστες της
Αρχαίας Ελληνικής γλώσσας να λειτουργήσουν ένα είδος σχολών, όπου θα μελετάται
η Ελληνική γλώσσα και θα παρέχονται δυνατότητες εκμάθησης σε όποιον
ενδιαφέρεται και επιθυμεί;
Είναι σκόπιμο να αρχίσει ένα σοβαρός διάλογος με στόχο την
υλοποίηση μιας τέτοιας ιδέας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου