Πως θα εξαλειφθεί η βία από τα πανεπιστήμια …

Ως προκαταρκτικό και εισαγωγή διαβάστε τα άρθρα του κ. Αρίστου Δοξιάδη «Η φωτογραφία και η βία», του κ.  Άρη Αλεξανδρή «ΔΙΑΤΑΣΕΙΣ», του κ. Νότη Παπαδόπουλου «Εγκλωβισμένοι στον επαρχιωτισμό μας» (εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 7, 8 Νοεμβρίου 2020). 

Πιστεύουμε ότι είναι πολύ απλό να εξαλειφθεί η βία από τα πανεπιστήμια. Ιδού η συλλογιστική μας:

 

Ο φοιτητικός πληθυσμός πρέπει να είναι ομοιογενής. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αποτελείται μόνον από νέους που πιστεύουν στην ανωτάτη εκπαίδευση, έχουν τα απαραίτητα εφόδια από τη 12–ετη υποχρεωτική εκπαίδευση, έχουν τις απαραίτητες νοητικές ικανότητες (αποδεικνύονται από αυστηρές εκπαιδευτικές διεργασίες και αξιοκρατικά κριτήρια), έχουν αποδεχτεί τις «θυσίες» στις ποιες πρέπει να υποβληθεί ένας νέος για να τερματίσει επιτυχώς τον πρώτο κύκλο των σπουδών του στον ακαδημαϊκό χώρο, έχει αποδεχτεί ειλικρινώς ότι η διάρκεια σπουδών του δεν πρέπει να υπερβαίνει τα 4 έτη, εκτός απρόβλεπτων εξελίξεων σε θέματα υγείας.

 

Σήμερα 20% των εισερχομένων ετησίως στα ΑΕΙ φοιτητών έχουν τραγικά χαμηλές επιδόσεις, που δεν θα τους επέτρεπαν ούτε καν να εισαχθούν σε τεχνικές σχολές ευνομούμενων σύγχρονων δυτικών χωρών. Είναι δηλαδή νέοι χωρίς εφόδια (αγράμματοι;).

 

Μεγάλος αριθμός φοιτητών εισάγεται (δεν γνωρίζουμε ακριβή στοιχεία, γιατί οι αρμόδιοι δε φροντίζουν για αυτό, είτε εμείς δεν είμαστε επαρκώς πληροφορημένοι) σε σχολές και τμήματα στα οποία δεν είναι πρώτης επιλογής και άρα το ενδιαφέρον των νέων αυτών είναι περιορισμένο για το αντικείμενο σπουδών.

 

Οι αριθμοί αυτοί είναι πολύ μεγάλοι και προκαλούν δυσλειτουργίες στα προγράμματα σπουδών και ενεργοποιούν αθέμιτες και ίσως και παραβατικές συμπεριφορές.

 

Πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψη ότι ποτέ δεν εφαρμόζονται οι προβλέψεις των Εσωτερικών Κανονισμών Λειτουργείας, ενώ η ανοχή έχει αναδειχθεί σε κύρια μέθοδο αντιμετώπισης των προβλημάτων στο χώρο τη ανωτάτης εκπαιδεύσεως.

 

Αν επίσης λάβουμε υπόψη μας ότι το ακαδημαϊκό προσωπικό δεν αξιολογείται ποτέ ούτε και ζητείται από αυτό να τηρεί αυστηρά τους κανόνες δεοντολογίας που επιβάλλεται να τηρούνται αυστηρά σε κάθε ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι μεγάλο μέρος του ακαδημαϊκού προσωπικού δεν αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση και δεν εμπνέει το σεβασμό που είναι απαραίτητος να εκφράζεται από τους φοιτητές προς τους διδάσκοντες.

 

Όλα αυτά τα στοιχεία που παραθέσαμε αποτελούν παράγοντες που συμβάλλουν σε παραβατικές συμπεριφορές μικρών ομάδων (η ισχύς και πάλι εν τη ενώσει) που επιβάλλουν με τη βία τις απόψεις στους σε όλο το ίδρυμα.

 

Και η λύση σε δύο καθοριστικά βήματα;

• -        Για τους κκ. καθηγητές: Επαναφορά του πανεπιστημιακού επιπέδου σπουδών ώστε μόνον οι ικανοί και αποφασισμένοι να σπουδάζουν. Πλήρη και αποκλειστική απασχόληση διδασκόντων και πολλές δυνατότητες επισκεπτών καθηγητών
• -        Για την πολιτική ηγεσία: Έξω τα κόμματα από τα πανεπιστήμια.

 

Τότε το πρόβλημα θα εξαφανιστεί.

ΥΓ: Προτείνουμε να διαβάσετε και το άρθρο του καθ. ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΥΛΩΝΟΠΟΥΛΟΥ "Οι μαύρες τρύπες της δημοκρατίας" (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΠΟΨΗ, 13.11.2020 • 07:29)