Όλοι εμείς οι παλιοί έχουμε καταπληκτικές εικόνες και αναμνήσεις
από τα ελληνικά μας καλοκαίρια στο χωριό. Και τότε ευτυχώς δεν είχαμε τα μέσα
να πάμε σε δημοφιλείς προορισμούς είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό.
Πηγαίναμε στο χωρίο, στους παππούδες και τις γιαγιάδες ή σε συγγενείς
και φίλους που είχαν συνομήλικα παιδιά και περνούσαμε ζωή και κότα. Με λίγα
μέσα, αλλά με πολύ αγάπη, ζωντανές φιλίες,
και αυτοσχεδιασμούς, κοντά στη φύση,
αξιοποιώντας τα χέρια μας, τη φαντασία μας και τις ικανότητές μας. Θυμάμαι τα
πλεούμενα που κατασκευάζαμε κυρίως από γκαζοντενεκέδες, τις καράβες, τον τρύγο,
την εργασία στο χωράφι μαζί με το θείο και τα ξαδέλφια, ξυπνώντας μέσα στη νύχτα
και πηγαίνοντας σε κάποιες αποστάσεις επάνω στα καπούλια του γάιδαρου. Θυμάμαι
τη μικρή τράτα που απασχολούσε 4 πιτσιρικάδες, ένα μεγαλύτερο μας νέο και τον ψαρά
που είχε το εργαλείο. Ολοήμερη απασχόληση με κέρδος ένα κιλό ψάρια για όλους και
μεροκάματο το 1/6 της είσπραξης, υπολογίζοντας και αφαιρώντας 2 μερτικά για τον
μεγαλύτερο και τα μισά για τα εργαλεία και τον ψαρά.
Φαντάζομαι ότι όλοι της ηλικίας μου έχουν παρόμοιες
εξαιρετικές αναμνήσεις της καλοκαιρινής εφηβείας μας και τις πρώτες
τοποθετήσεις των χρημάτων μας για ότι ήταν απαραίτητο για τον καθένα μας, όπως
το πρώτο μακρύ παντελόνι μας.
Δεν πάθαμε τίποτε κακό και γίναμε καλύτεροι, μάθαμε να ευχαριστιόμαστε
το κολατσιό και να συμβιώνουμε με τους άλλους και να μαθαίνουμε τη ζωή και τις
δυσκολίες της.
Δεν ξέρω αν μπόρεσα να παρουσιάσω τις κατάλληλες εικόνες.
Όμως τέτοια και άλλα παρόμοια πρέπει να
γίνουν διαθέσιμα και πάλι στα παιδιά και στους νέους της Ελλάδας.
Το ίδιο θέμα διαπραγματεύεται και το άρθρο «Ένα ελληνικό δικαίωμα»,
του κ. Αρίστου Δοξιάδη (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ MONIMEΣ ΣTHΛEΣ, Ημερομηνία δημοσίευσης: 11-08-13),
με καλύτερο ίσως τρόπο και περιγραφή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου