Αδιανόητα πράγματα … σκέψεις, σκέψεις … με αφορμή το ναυάγιο …

Πάρα πολλοί μιλάνε για το δράμα των ανθρώπων που χάθηκαν όταν το σαπιοκάραβο στο οποίο με την ελεύθερη βούλησή τους και καταβάλλοντας πολλές χιλιάδες δολάρια ταξίδευαν προς τους κόσμους της χωρίς προσπάθεια ευημερίας.
 
Θα θέλαμε να ακούσουμε ιατρούς και κοινωνικούς λειτουργούς να περιγράφουν τη ζωή αυτών των εγκλωβισμένων στα αμπάρια των πλωτών εν δυνάμει φέρετρων και το δράμα των 4-5 ημέρων, όσο διαρκεί το ταξίδι, αν καταφέραν να φθάσουν σε ασφαλές έδαφος.
 
Δε μιλάμε για φαγητό, αλλά για πόσιμο νερό. Από πού το εξασφαλίζουν εν πλω; Για φυσικό αερισμό. Και την αναγκη τους που τη κάνουν, όταν ο ένας είναι επάνω στον άλλο;
 
Και δυο ακόμα παρατηρήσεις:

• Πως βρέθηκαν στη Καλαμάτα, συγγενείς φίλοι, συμπατριώτες των διασωθέντων; Πως ειδοποιούνται όλοι αυτοί στα πέρατα του πλανήτη;
• Πως είναι εφοδιασμένοι όλοι αυτοί οι «πρόσφυγες» και οι «απελπισμένοι άνθρωποι που δεν έχουν στον Ήλιο μοίρα» με κινητά τελευταίας τεχνολογίας και γνωρίζοντας επ΄ ακριβώς που πρέπει να τηλεφωνήσουν όταν θελήσουν να εμπλέξουν τις αρμόδιες αρχές των χωρών της επιλογής τους, για να έχουν εξασφαλισμένη υποδοχή και πολιτισμένη μεταχείριση;