Όταν οι πανεπιστημιακοί πολιτεύονται…

Η επιτυχία του Χάρη Δούκα έδειξε ότι, εκτός από το Ιnstagram και το life style, υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να κάνεις την έκπληξη στην πολιτική Ακούστε το άρθρο

Φάκελος με εκλογικό υλικό του Χάρη Δούκα στα χέρια ψηφοφόρου που κοιτάζει το κινητό του τηλέφωνο. Ο υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ δεν επένδυσε στην εικόνα, αλλά στο πρόγραμμα και στην τεχνογνωσία που απορρέει από την πανεπιστημιακή του ιδιότητα και εξειδίκευση. [ΙΝΤΙΜΕ / ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΗΣ]

Η αναπάντεχη εκλογή του Χάρη Δούκα ως δημάρχου Αθηναίων, την περασμένη Κυριακή, επανάφερε μια παλιά συζήτηση: τα καταφέρνουν οι καθηγητές στην πολιτική; Μήπως είναι καλύτερο για τους φοιτητές τους, για την κοινωνία και για όλους μας, τέλος πάντων, να μην εγκαταλείπουν το πανεπιστήμιο; Και ποιος είναι ο απολογισμός της ανάμειξης στα κοινά όσων, σε κάποια στιγμή, τόλμησαν να «κατέλθουν» στον πολιτικό στίβο; … (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 23.10.2023 • 23:27).

Ο κ. Αλιβιζάτος θίγει και πάλι το θέμα των καθηγητών-πολιτικών, αλλά κατά τη γνώμη μας και πάλι μονομερώς. Δε θα διστάσω να αποκαλέσω το κ. πρώην καθ. μέρος του πολιτικού συστήματος που ταλανίζει και τη χώρα και τους πολίτες της και την κρατά όμηρο αποφάσεων που δεν την αφήνουν να ενταχθεί σε ένα ενάρετο κύκλο.

Αναφέρει μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα καθηγητών που έγιναν πολιτικοί και τίμησαν τη νέα τους ιδιότητα. Αλλά πρόκειται μάλλον περί εξαιρέσεων και όχι για τον κανόνα. 

Δε γίνεται αναφορά στους εκατοντάδες κκ. καθ. που μεταμορφώθηκαν σε πολιτικά πρόσωπα διοριζόμενοι από τις κυβερνήσεις σε δημόσιες θέσεις. Θέσεις που τους εξασφάλιζαν μεγαλύτερα εισοδήματα, άγνωστα χρηματικά προνόμια, αλλά και κυρίως ανευθυνότητα, απουσία αξιολόγησης και εξουσία, περιορισμένη μεν, αλλά με ανεξέλεγκτη λειτουργία. Για αυτό και δεν ακούστηκαν ποτέ παράπονα, διαμαρτυρίες, κατηγορίες, αποκαλύψεις. Μόνη ας την πούμε «ανωμαλία», ήταν και είναι η αναπάντεχη έξοδος με εντολή του «αυθέντη», ακριβώς όπως εισήλθε ο ενδιαφερόμενος στην αρένα. 

Η τακτική αυτή, που διατηρείται ως κόρη οφθαλμού από το πολιτικό σύστημα έχει εντελώς αρνητικό αντίκτυπο στις σπουδές των φοιτητών και τα πανεπιστήμια και δημιουργεί τη κουλτούρα των οιονεί ανωτάτων στελεχών της διοίκησης, προς την οποία προσβλέπει μεγάλος αριθμός πανεπιστημιακών. Πολλοί από αυτούς τους τεχνητώς προνομιούχους προσβλέπουν και σε αμιγώς πολιτική σταδιοδρομία, σε επομένη φάση. Τα παραδείγματα πάμπολα και όλα μάλλον εις βάρος της εξέλιξης της χώρας. 

Χειρότερο από όλα είναι ότι οι κκ. καθ. καταλαμβάνουν θέσεις - διατηρώντας παράλληλα σχεδόν έφορου ζωής την πανεπιστημιακή θέση/καρέκλα - στις οποίες μπορούν να υπηρετήσουν αξιόλογοι ικανοί νέοι άνθρωποι με προσόντα, αν οι θέσεις αυτές προκηρύσσονταν και αποκλείονταν εκείνοι που κατέχουν άλλες θέσεις εκτός και αν παραιτούνταν από αυτές. Έτσι νομίζουμε ότι υπαγορεύουν η δεοντολογία, η αξιοκρατία και οι ίσες ευκαιρίες για όλους και εν τέλει η λογική. 

Θα μου πείτε: ψιλά γράμματα και εισαγωγή καινών δαιμονίων …