Εντυπώσεις από μια σύντομη επίσκεψη του Σεπτεμβρίου στο Ξυλόκαστρο …

 Τι να πούμε; Έκπληξη πρώτου μεγέθους. Και φυσικά όχι θετική.

Έχουμε ένα σημαντικό φωτογραφικό άλμπουμ να σας δείξουμε και να υποστηρίξουμε τα λεγόμενά μας, αρκεί να μας το ζητήσετε.

Το Ξυλόκαστρο διαθέτει ένα θαυμάσιο θαλάσσιο μέτωπο, σχεδόν 3 χιλιομέτρων. Διαθέτει και ένα θαυμάσιο παραθαλάσσιο πευκώνα, τον Πευκιά, μήκους επίσης 3 περίπου χιλιομέτρων, τον οποίο έχει κατορθώσει να διατηρήσει και να τον κρατά ζωντανό.

Το θαυμάσιο θαλάσσιο μέτωπο είναι εκτεθειμένο στο Βοριά και παραμένει αναξιοποίητο, ενώ εμφανής είναι η παραμέλησή του. Ο παραλιακός δρόμος είναι σε επαφή σχεδόν με το νερό και φαίνεται να μην υπάρχει κανένας αρμόδιος ή πολίτης της πόλεως με όραμα και  διάθεση να ασχοληθεί σοβαρά με το μετασχηματισμό του παραλιακού μετώπου σε αναπτυξιακό πόλο.

Υπάρχουν ακόμα μερικά κτήρια που δείχνουν τι ήταν η πόλις στο παρελθόν (ακμάζουσα και νοικοκυρεμένη). Δίπλα, τη θέση των παλιών καλαίσθητων οικοδομών που έχουν  κατεδαφιστεί, έχουν πάρει 5όροφες, από αδιάφορης έως κακής αισθητικής, πολυκατοικίες, αποκλείοντας έτσι τους δροσερούς θαλάσσιους ανέμους να κυκλοφορούν στην πόλη. Φαντάζομαι ότι με υψηλές θερμοκρασίες η πόλις θα βράζει στο εσωτερικό της.

Τμήμα του θαλασσίου μετώπου έχει καταληφθεί από καφετέριες και εστιατόρια και είναι απρόσιτο σε περιπατητές και πολίτες εν γένει, πλην πελατών.

Στην πόλη καταλήγει και ένας ποταμός, χωρίς νερό του καλοκαιρινούς μήνες, Η κοίτη του και τα πρανή εγκαταλελειμμένα και φέρνει προς σκουπιδότοπο, αν και καταλάβαμε ότι γίνονται κάποια έργα. Ενώ θα έπρεπε να είναι χώρος πρασίνου και ανθοφόρων φυτών για όλη τη διάρκεια του έτους, μένει παρατημένος και δε ξέρουμε τι περιμένει. Υπάρχει ένα είδος λιμένος για ιδιωτικά μικρά σκάφη (μάλλον δεν υπάρχουν αλιευτικά σκάφη και επαγγελματίες του είδους). Υπάρχει και ένας εσωτερικός λιμενίσκος με πολύ στενή είσοδο και είναι απορίας άξιο πως ανανεώνονται τα νερά του. Μάλλον ποτέ και είναι μια κακοφορμισμένη με «πράσινα» νερα ρυπαρή εστία (της αξίζει ο χαρακτηρισμός χαβούζα).

Το παραλιακό μέτωπο θα μπορούσε να διαμορφωθεί με λιθορριπές και να γίνει κολυμβητικός προορισμός, μια και η πόλις προφανώς κατακλύζεται τους θερινούς μήνες από κάτοικους της ενδοχώρας. Υπάρχει ήδη ένα τέτοιο δείγμα κοντά στη Μητρόπολη της πόλεως.

Μας έκανε εντύπωση ότι η πόλις δεν είναι νοικοκυρεμένη, δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου πράσινο στο εσωτερικό της, πλην μικρών κήπων οικιών που δεν έχουν ακόμα κατεδαφιστεί. Τα καταστήματα είναι αδιάφορα έως παλαιών εποχών και δεν είναι καθόλου ελκυστικά. Σαν να μην υπάρχει η πρόοδος που βλέπει κανείς σε άλλες πόλεις. Περπατώντας στην πόλη δε διακρίναμε δημόσιες υποδομές, ενώ οι εμπορικές χρήσεις και οι κατοικίες είναι ανακατωμένες. Υπάρχει μια κεντρική πλατεία, με καφετέριες πέριξ αυτής και στη μέση ένα επιβλητικός ναός, η Μητρόπολη της πόλεως. Την πνίγουν τα αυτοκίνητα και τα τραπεζοκαθίσματα.

Μας έκανε πολύ κακή εντύπωση η σκούπα και το φαράσι μιας κυρίας που σκούπιζε υποτίθεται ένα κατάστημα εστίασης στην κεντρική πλατεία. Πως αυτή η γυναίκα κρατούσε αυτά τα ρυπαρά πράγματα στα χέρια της; Αθλιότης. Καμία λογική, κανένα ενδιαφέρον, κανένας έλεγχος καμιά συνέπεια. Ντροπή.

ΥΓ: Το ξενοδοχείο που μείναμε ήταν πολύ καλό και το συνιστούμε. Βρίσκεται σε επαφή με τον Πευκιά στο άκρο της πόλεως.