Craig Hooper : Με τη Ρωσία να "λυγίζει", ο Σι Τζινπίνγκ μπορεί να αφήσει την Ταϊβάν και να "αρπάξει" την Ανατολική Ρωσία …

Με τη λήξη του συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, ο "απόλυτος ηγέτης” της Κίνας Σι Τζινπίνγκ αναδύθηκε πιο ισχυρός από ποτέ. Εξασφαλίζοντας μια τρίτη πενταετή θητεία στην ηγεσία της χώρας,

η εναπομείνασα εσωτερική αντιπολίτευση εκδιώχθηκε τελετουργικά από την αίθουσα του συνεδρίου. Η δε ισχυρή βάση του Σι ενέτεινε τις ανησυχίες της Δύσης, που περιμένει ότι η σκληρή προσέγγιση του Κινέζου ηγέτη όσον αφορά τις εδαφικές φιλοδοξίες της Κίνας θα αποκρυσταλλωθεί σύντομα σε μια στρατιωτική σύγκρουση εναντίον της Ταϊβαν, βασικό κρίκο στο στρατηγικής σημασίας "πρώτο νησιωτικό τόξο” του Ειρηνικού.

Η απειλή έχει υπερτιμηθεί. Παρότι οι εκπρόσωποι του Κόμματος υιοθέτησαν μια νέα αντι-ταϊβανέζικη ρητορική στον καταστατικό χάρτη του Κομμουνιστικού Κόμματος, η πραγματική ευκαιρία "εδαφικής κατάληψης” για την Κίνα βρίσκεται στον Βορρά, στη ρωσική Άπω Ανατολή, όπου εκατοντάδες χιλιάδες Ρώσοι πολίτες με κινεζικές ρίζες, παγιδευμένοι ουσιαστικά σε μια εξασθενημένη και "κούφια” δικτατορία, εξετάζουν τις επιλογές τους. … (capital.gr, Πέμπτη, 27-Οκτ-2022 07:38).

Διαβάσαμε το άρθρο και προβληματιστήκαμε έντονα. Δε γνωρίζουμε αν ο συγγραφέας είναι πολύ καλός γνώστης των πραγμάτων των Κινεζικών απόψεων και προσδοκιών του λαού της Κίνας, αλλά τα λεγόμενά του φαίνεται να έχουν μεγάλη δόση αλήθειας.

Μας λύπησαν οι απαξιωτικές αναφορές στο μέλλον της Ρωσίας που σήμερα έχει έναν ηγέτη που ξεκίνησε μάλλον πολύ καλά, αλλά τον διέφθειρε η εξουσία και που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να διατηρήσει ένα σύστημα που κατασκεύασε ο ίδιος και προφανώς δεν ελέγχει πλέον. Και οι αποφάσεις του είναι εναντίον του Ρωσικού λαού.

Όλοι μπορούμε να φανταστούμε τι θα σήμαινε για όλους τους λαούς του πλανήτη μια Ρωσία συνεργαζόμενη στενά ως μέλος, κάποιας μορφής, της ΕΕ. Η συνεργασία θα είχε ως αποτέλεσμα τη ταχύτατη ανάπτυξη της Ρωσίας και την επιτάχυνση της κινητικότητας προς την ευημερία του Ρωσικού λαού. Αλλά και όλη η δυτική Ευρώπη θα αύξανε τις ευκαιρίες της για μεγαλύτερη ανάπτυξη και κοινωνική πρόοδο.

Ο Πούτιν επέλεξε την αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ, τον πόλεμο με μια ευρωπαϊκή χώρα – και τι ειρωνεία, κοιτίδα των Ρώσων - και έτσι και με την ΕΕ, για λόγους που δεν μπορούν να χαρακτηριστούν από λογική και στρατηγική σκέψη. Παραλογισμός και μεγαλομανία και αντιγραφή χιτλερικών επιδιώξεων.