Νομιμότητα, εφαρμογή των Νόμων, διεκδίκηση δικαιωμάτων, κα. τερπνά …

Συχνά πολίτες διαπιστώνουν ότι η δημόσια διοίκηση παραβιάζει αρχές, διατάξεις εγκύκλιους, ακόμα και Νόμους. 

Και όταν λέμε δημόσια διοίκηση προφανώς εννοούμε συγκεκριμένες υπηρεσίες, τμήματα, αρμοδίους και εν τέλει συγκεκριμένους δημοσίους υπάλληλους ή υπαλλήλους που υπηρετούν με κάθε σχέση εργασίας στον δημόσιο τομέα.

 

Θα θέσουμε το θέμα ευθύς εξ αρχής: Παραβιάσεις της έννομης τάξης από τη δημόσια διοίκηση σημαίνει παρανομίες συγκεκριμένων ατόμων που είτε παραβιάζουν τον όρκο τους, ή αρχές ή την έννομη τάξη. Αυτό μπορεί να οφείλεται σε κομματική αφοσίωση ή σε ανικανότητα, ή σε προσδοκία παρανόμου οφέλους ή ατιμωρησία ή … (άγνωστος η ψυχή του ατόμου…).

 

Καλές οι διαπιστώσεις – προφανώς όλων των πολιτών εν Ελλάδι -  αλλά το πρόβλημα είναι πως αντιμετωπίζεται.

 

Ο θαυμάσιος εκσυγχρονιστής πρωθυπουργός κ. Κώστας Σημίτης το έθεσε απλά και απολύτως κατανοητά «όποιος έχει στοιχεία, να πάει στον εισαγγελέα». Δηλαδή πλήρης απαλλαγή των ενόχων και κοροϊδία των νομοταγών πολιτών.

 

Άλλος τρόπος είναι η καταφυγή σε νόμιμες διεργασίες, σε εκείνα δηλαδή που οι πατέρες του Έθνους, δηλαδή η Βουλή των Ελλήνων ψηφίζει και τίθενται στην υπηρεσία των πολιτών, ως επιτεύγματα της Δημοκρατίας και υπέρ των συμφερόντων του κοινωνικού συνόλου.

 

Υπάρχει και μια πλέον τρίτη δυνατότητα: η προσφυγή στα ένδικα μέσα που παρέχουν η ΕΕ και το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης [ΣΣ: Δυνατότητα προσφυγής στο ΕΔΑΔ έχει κάθε πολίτης ατομικά καθώς και κάθε μη κυβερνητική οργάνωση ή ομάδα ατόμων. Δεν μπορεί να προσφύγει σε αυτό δημόσια υπηρεσία ή Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου. Η προσφυγή στρέφεται κατά κράτους και ποτέ κατά ιδιώτη. Για να γίνει η προσφυγή αρκεί μια επιστολή στη Γραμματεία της Διεύθυνσης του Δικαστηρίου —ακόμη και με το ταχυδρομείο— στη μητρική γλώσσα του προσφεύγοντος/ Βικιπαίδεια].

 

Έτσι μόλις υποπέσει στην αντίληψη του πολίτη κάτι που είναι προφανώς παράνομο ή δε σέβεται την έννομη τάξη, αφήνει κατά μέρος οικογένεια, εργασία, θέματα επιβίωσης και κοινωνικών υποχρεώσεων και αποφασίζει χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς περιορισμό σε χρόνο και δαπάνες να ασχοληθεί με τις παρανομίες. Προφανώς θα έχει υπολογίσει όλα και είναι αποφασισμένος να τα βάλει με όλους αυτούς που υποστηρίζουν, «νομιμοποιούν» και τελικά επιβάλλουν όλα όσα δεν πρέπει.

 

Ο πολίτης δηλαδή πρέπει να καταφύγει στη δημόσια διοίκηση, στην αστυνομία, τη δικαιοσύνη, όλους δηλαδή τους αρμοδίους, οι οποίοι λόγω αδιαφορίας, ή υπολογισμού ή στρατηγικής δημιουργούν το πρόβλημα. Πρόκειται για μοναδική σύλληψη και άψογη εφαρμογή. Κανένας δε μπορεί να ξεφύγει από τις δαγκάνες και τα κυκλώματα της παροιμίας!

 

Αλλά υπάρχει και μια ποιο σκοτεινή πλευρά του πράγματος: υπόγεια συνήθως κυκλώματα που έχουν δημιουργηθεί ή δημιουργούνται και υποθάλπουν τις παρανομίες, τις στηρίζουν και από τις οποίες τρέφονται και ίσως πλουτίζουν.

 

Όλες οι δημόσιες υπηρεσίες πρέπει εντός συγκεκριμένης προθεσμίας από τη λήψη αιτήματος να απαντούν εγγράφως στον αιτούντα. Νόμιμη είναι και η κατάθεση με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο εφόσον το αίτημα φέρει πλήρη τα στοιχεία του αιτούντος.   Τι συμβαίνει όμως; Η απλούστερη λειτουργία των παρανόμων και άτυπων κυκλωμάτων είναι να μην απαντούν στα αιτήματα, τις προσφυγές, τις κινητοποιήσεις, παρόλο που είναι νόμιμες και προβλέπονται από τους Νόμους

 

Εφαρμόζεται ο Νόμος; Όχι βέβαια. Η μονιμότητα τους καλύπτει όλους, ενώ τα πειθαρχικά συμβούλια δε συνεδριάζουν ποτέ και όταν το κάνουν πάντοτε εκδίδουν αθωωτικές αποφάσεις. Ο φαύλος κύκλος σε όλη του το μεγαλείο.

 

Είχαμε ελπίδες ότι η επιτελική κυβέρνηση θα έθετε νέους κανόνες και θα κατάφερνε συντριπτικά χτυπήματα στα παράνομα κυκλώματα. Απαιτηθήκαμε οικτρά.