Εκπαιδεύοντας την Ελλάδα στην καινοτομία …

Μια επίσκεψη στα εργαστήρια των μεγάλων τεχνολογικών πανεπιστημίων στις ΗΠΑ και στην Ελβετία βοηθά να κατανοήσεις γιατί οι φοιτητές τους δημιουργούν τόσο πολλές νεοφυείς εταιρείες υψηλής τεχνολογίας.
 

Ναύπλιο, 2018. Μαθητές σε διαγωνισμό ρομποτικής. Τα μαθήματα ρομποτικής είναι ένας από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους για να εκπαιδευτεί η νέα γενιά στις τεχνολογίες του 21ου αιώνα. Φωτ. ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΜΠΟΥΓΙΩΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ

Η απεριόριστη πρόσβαση των φοιτητών σε πανεπιστημιακά τεχνολογικά εργαστήρια τους επιτρέπει να πειραματιστούν ομαδικά, και μέσα από μια συνεχή ανατροφοδότηση μεταξύ ιδεών και δεξιοτήτων, να δημιουργήσουν καινοτόμους τεχνολογίες … (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, 26.06.2022 • 13:22).

 

Πριν από οτιδήποτε αξίζει να δει κανείς ποιοι επιστήμονες υπογράφουν το άρθρο: * Ο κ. Λ. Γκίμπας διδάσκει στο Stanford University, ο κ. Κ. Δανιηλίδης στο University of Pennsylvania, η κ. Λ. Καβράκη στο Rice University, ο κ. Π. Κουμουτσάκος στο Harvard, ο κ. Κ. Κυριακόπουλος στο ΕΜΠ, ο κ. Ι. Λυγερός στο ETH Ζυρίχης, η κ. Δ. Μανουσάκη στο Πολυτεχνείο Κρήτης, ο κ. Γ. Παππάς στο University of Pennsylvania, ο κ. Μ. Τριανταφύλλου στο MIT και ο κ. Π. Τσιότρας στο Georgia Institute of Technology.

 

Ποιος μπορεί να διαφωνήσει με το περιεχόμενο του άρθρου και να μην εξάρει τη διάθεση των επιστημόνων αυτών να ασχοληθούν με τα προβλήματα της εκπαίδευσης στην Ελλάδα.

 

Ζουν σε κόσμους που σκέπτονται, οραματίζονται, συνεργάζονται, δρομολογούν εξελίξεις, εργάζονται σε πανεπιστήμια που ασχολούνται με τις επιστήμες και την τεχνολογία και η πολιτική παραμένει μακριά και εκτός. Εργάζονται σε ιδρύματα που άλλοι παράγοντες /στελέχη εξασφαλίζουν κατάλληλες συνθήκες εργασίας, υποδομές, εργαλεία που ανταποκρίνονται στις προκλήσεις και τις ιδέες που αναπτύσσονται, η ανάδειξη και η αναγνώριση είναι μέρος της πανεπιστημιακής κουλτούρας και δεν αντιμετωπίζεται ως όνειδος ή υποτίμηση, ή δευτερεύον στόχος μετά την προσωπική «ευημερία». Η αξιολόγηση είναι συνεχής αλλά διαφανής και όλοι προσπαθούν να αναδείξουν κέντρα αριστείας «συγκεντρώνοντας κρίσιμη μάζα». Δεν υπάρχουν εργαστήρια, κλινικές, έδρες ή μαθήματα του ενός, του αστέρα (;), του διαπλεκόμενου.

 

Το ερώτημα είναι αν μπορούν τα 27 ελληνικά ΑΕΙ να γίνουν πραγματικά πανεπιστήμια.

 

Πάντα θα υπάρχουν μονάδες/επιστήμονες που διαθέτουν τα προσόντα και την ενέργεια που απαιτείται, αλλά η κρίσιμη μάζα δεν θα συγκεντρωθεί ποτέ. Οι μηχανισμοί υποστήριξης και δημιουργίας θα είναι τουλάχιστον ασθενείς και ακατάλληλοι και ακόμα οι καινοτόμες προτάσεις λύσεων θα παραμένουν στο επίπεδο των δημοσιεύσεων και όχι της εφαρμογής και των προϊόντων ή των υπηρεσιών. Έτσι και το ίδρυμα δεν θα αποκτά σχεδόν ποτέ πρόσθετους και πολυτίμους πόρους.

 

Οι προτάσεις υποδείξεις των επιστημόνων είναι καθοριστικής σημασίας. Απαιτούν όμως νέας αντίληψης και ικανότητας εκπαιδευτικούς και εργαστήρια. Αλήθεια τι έγινε η πειραματική διδασκαλία φυσικής, χημείας, βιολογίας στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση; Είναι επαρκής και κατάλληλη η εκπαίδευση σε εργαστηριακό επίπεδο στις ανώτατες σχολές; 

 

Ή αρκεί ο φοιτητής να περνά τα μαθήματα εξεταζόμενος όσες φορές θέλει, από το μοναδικό βιβλίο του κ. καθ., που διανέμεται δωρεάν; Τι ωραία τι καλά τα έχει καταφέρει το καθηγητικό κατεστημένο!

 

Μεγάλος αριθμός των θεμάτων που αναφέρονται το εν λόγω άρθρο πρέπει να  περιλαμβάνονται στον Εσωτερικό Κανονισμό Λειτουργίας του ιδρύματος. Σε κανένα από τα πανεπιστήμια που βρίσκονται στην πρωτοπορία των επιδιώξεων/εγχειρημάτων αυτών δεν εξελίχθηκαν τα πράγματα με νομοθετικές ρύθμισες κεντρικών κυβερνήσεων. Έγιναν με πρωτοβουλίες των ιδίων των ιδρυμάτων και των καθηγητών τους.