Η Τουρκία και εμείς …

Ακούμε κάθε τόσο αναλυτές (μάλλον της κακιάς ώρας) δημοσιογράφους συνήθως και πανεπιστημιακούς περιφερόμενους ανά τας οδούς τα ρύμας και τα κανάλια της τιβί, να μας λένε απόψεις για τη Τουρκία, τους πολιτικούς της, τα προβλήματά της, την επιθετικότητά της, τις αντισυμβατικές συμπεριφορές της, την περιφρόνηση στις αποδεκτές και ακολουθούμενες καλές πρακτικές των χωρών που μετέχουν σε συλλογικές ενώσεις και διεθνείς οργανισμούς. Εν ολίγοις κάθε τόσο η Τουρκία μας εκπλήσσει, παραδόξως όμως  φαίνεται ότι όλα αυτά δεν έχουν αρνητικές επιπτώσεις στις διεθνείς σχέσεις της.
 
Το πρόβλημα με την Τουρκία, κυρίες και κύριοι είναι αλλού και όχι στην εικόνα που φιλοτεχνούν η εξαιρετική συντεχνία των δημοσιογράφων και των ΜΜΕ στην Ελλάδα.
 
Πρέπει χωρίς άλλη καθυστέρηση επιστήμονες και άλλα κατάλληλα πρόσωπα να μελετήσουν σε βάθος τις οικονομικές πολιτικές της Τουρκίας και τον τρόπο που αναπτύχθηκε και εξελίχθηκε η Τουρκική οικονομία, τα 20 χρόνια της διακυβέρνησης της από τον ικανότατο όπως αποδεικνύεται, πολιτικό Ερντογκάν.
 
Η μοναδική οικονομική ανάπτυξη της Τουρκίας έδωσε έναυσμα σε έξυπνες πολιτικές διακυβέρνησης και αυτά παρά τα παράπονα και τις περισπούδαστες αναλύσεις των δυτικών επαϊόντων. Ο Ερντογκάν φιλοτέχνησε μια μεγάλη εικόνα για τη χώρα του και το λαό της και την υπηρέτησε συνεπώς και σταθερά, αποκρούοντας κάθε κριτική και αντιδράσεις. Τα χαρακτηριστικά αυτά της επιμονής και της συνέπειας είναι σπάνια σε δημοκρατική χώρα, όπως φαίνεται από τις συμπεριφορές των άλλων κυβερνήσεων του λεγομένου «δημοκρατικού τόξου».
 
Γνωρίσαμε μερικές πτυχές της Τουρκικής πραγματικότητας τη δεκαετία του 1980, στα πλαίσια διεθνούς προγράμματος Ε&Τ, με στόχο να αναβαθμιστούν σημαντικά οι επιδόσεις της Ελλάδος, της Πορτογαλίας και της Τουρκίας. Τότε και οι τρεις χώρες βρίσκονταν στο ίδιο σχεδόν και χαμηλό επίπεδο επιδόσεων. Σύντομα η Πορτογαλία έκανε πολύ σημαντικά βήματα και αξιοποίησε σοβαρά τις υποδείξεις και τα μέσα που διατέθηκαν. Η Ελλάδα έκανε και  αυτή σημαντικά βήματα, αλλά στα πλαίσια των Ε&Τ τομέων που υποδεικνύει και  χρηματοδοτεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και μόνον. Η σημασία για την Ελλάδα και οι επιπτώσεις τους δεν είχαν όπως διαπιστώνεται ουσιαστικό ή/και σημαντικό αποτέλεσμα, σε σχέση με τις απαιτήσεις της ελληνικής παραγωγής, της οικονομίας και της κοινωνίας.
 
Δε ασχοληθήκαμε με τι εξελίξεις στην Τουρκία, στη συνέχεια εκείνης της περιόδου, ενώ και οι πληροφορίες που διακινούνταν στην Ελλάδα δεν παρείχαν πληροφόρηση για τα επιτεύγματα της γείτονος στους τομείς της έρευνας, της τεχνολογίας, της καινοτομίας (για την Τουρκία), της εκπαίδευσης και των υποδομών. Έτσι οι Έλληνες πολίτες κοιμόντουσαν τον ύπνο του δικαίου, ενώ οι πολιτικοί ασχολούνταν με τη καθημερινότητα και όχι με το μέλλον και τα μείζονα αναγκαία για την ανάπτυξη θέματα, την οικονομική ευμάρεια και τον ενάρετο κύκλο.
 
Τελευταία φαίνεται να ξυπνήσαμε και η πραγματικότητα που αντιμετωπίζουμε είναι σχεδόν εφιαλτική. Δίπλα μας βρίσκεται μια τεράστια χώρα, αναθεωρητική, που δε σέβεται το Διεθνές Δίκαιο, που μας απειλεί καθημερινώς (είτε το λέει φωναχτά είτε όχι) με επιθέσεις και εξαφάνιση, με πολιτικούς στρατευμένους (σοβαρούς;) ή τουλάχιστον επίμονα επιθετικούς και ίσως αποφασισμένους μόλις βρουν την ευκαιρία να επιτεθούν πρωτίστως στην Ελλάδα και κατόπιν στην Ευρώπη. Το όνειρο τους η νέα Τουρκική Αυτοκρατορία, διάδοχος της Οθωμανικής, με πληθυσμό άλλης φιλοσοφίας εμπνεόμενο από τις πάλαι ποτέ κατακτήσεις των σουλτάνων και όχι την ατομική και κοινωνική ευημερία.
 
Δεν είναι καθόλου εύκολο να αποφασίσουν οι Έλληνες ποιο δρόμο πρέπει να ακολουθήσουν, στις σχέσεις τους με την αναθεωρητική και προκλητική Τουρκία. Ασφαλώς πρέπει να είναι ετοιμοπόλεμοι όπως το Ισραήλ και να οργανώσουν έξυπνα τη χώρα ώστε τα χτυπήματα που θα δεχτεί να είναι διαχειρίσιμα. Αυτό δε το βλέπουμε πουθενά και ο εφησυχασμός είναι η κυρίαρχη – κακώς – πολιτική.