Κάποτε και οι Έλληνες πρέπει να εκσυγχρονιστούν και να γίνουν νομοταγείς …

Όλοι θρηνούμε τα θύματα της καταστροφικής δασικής πυρκαγιάς της 23^ης Ιουλίου 2018 στην περιοχή της Ραφήνας..

Ειδικοί δεν είμαστε αλλά ως ενημερωμένοι πολίτες μπορούμε να διατυπώσουμε τις απόψεις μας σχετικά με την τραγωδία.

Brainfood Publishing Ltd. Καλοκαίρι στην παραλία, Αθήνα 2018

Η πυρκαγιά σε δασικές εκτάσεις είναι  αναπόφευκτες, Οι ειδικοί λένε ότι ο μέσος χρόνος ζωής των δασικών μεσογειακών οικοσυστημάτων είναι περί τα 100 χρόνια. Τα δάση αυτοκαταστρέφονται και αναγεννώνται. Ακόμα και αν δεν υπάρχουν εμπρηστές, τρομοκράτες, εγκληματίες, οικονομικά συμφέροντα, αμελείς και ανίδεοι επαγγελματίες, διαπλεκόμενοι πολιτικοί και προεκλογικές σκοπιμότητες.

Η λογική λέει ότι χτίζεις σε περιοχές που διαθέτουν πολεοδομικό σχέδιο και υποδομές – φως, νερό, τηλέφωνο, πυρασφάλεια, αποχέτευση – και όχι όπου βρεις μέρος που σου αρέσει. Δεν χτίζεις αυθαίρετο. Δεν λαδώνεις την πολεοδομία για άδεια μαϊμού και προστασία. Δεν ψηφίζεις δήμαρχο και βουλευτή για να φέρει εκ των υστέρων υποτυπώδεις υποδομές έξω από την πόρτα σου. Και δε λαδώνεις ιατρούς για βεβαίωση ότι πάσχεις από ανίατη ασθένεια.

Η πολιτεία και η κυβέρνηση δεν νομοθετεί εκ των υστέρων και δεν νομιμοποιεί τα αυθαίρετα. Οι βουλευτές δεν βάζουν τα στήθη τους εμπρός από τις μπουλντόζες για να μην κατεδαφίσουν την αυθαίρετη  οικοδομή σου. Ο φουκαράς δεν χρυσοπληρώνει εργολάβο και αστυνόμο για να ρίξει τη πλάκα στο θλιβερό αυθαίρετο του, στα κράκουρα.

Και σιγά σιγά γεννώνται πολιτείες ολόκληρες. Αλλά αφού τα έκανες όλα μόνος σου μέχρι τώρα, δεν συμφωνείς ποτέ με τους γείτονες για σοβαρές κοινές αποφάσεις, για προτάσεις προστασίας και μετάβασης σε καθεστώς νομιμότητας και εκσυγχρονισμού. Μετράς και το €, ενώ ξοδεύεις αβέρτα για πράγματα εντός της οικίας σου, αλλά αδιαφορείς για το εκτός και το δημόσιο χώρο (σκουπίδια, ασφάλεια, καθαριότητα, αισθητική, πράσινο, κλπ.). Διαφωνείς σε όλα και πορεύεσαι μόνος σου, εν μέσω άλλων μόνων τους. Δεν υπακούς σε τίποτε, παρά μόνον στη δική σου βολή και το δικό σου, όπως το καταλαβαίνεις συμφέρον.

Και κάποια μέρα συμβαίνει το απευκταίο. Και τότε διαπιστώνεις ότι δεν υπάρχει κανείς να σε καθοδηγήσει, να σε προστατεύσει, να σε βοηθήσει. Είσαι μόνος σου και κάνεις ότι κατεβάσει η γκλάβα σου εκείνη την απευκταία ώρα. Υπάρχει νερό; υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα; υπάρχουν σχέδια; υπάρχουν δρόμοι; υπάρχουν σημεία ασφαλή; υπάρχουν εντεταλμένα όργανα; υπάρχουν, υπάρχουν, … Τα σκέφτεσαι όλα τώρα εγκλωβισμένος στην τρομερή πυρκαγιά και ίσως αναθεωρείς, αλλά είναι αργά.

Όλοι οι υπόλοιποι κλαίμε και θρηνούμε αλλά φεύγουμε για διακοπές από τη Ραφήνα που περιμένουν σημαιοστολισμένα τα βαπόρια να μας πάνε στα νησιά, ενώ εσύ, αν είσαι τυχερός κολυμπάς στα βαθιά και σε σώζει το λιμενικό με απόχες σαν τα ψάρια. Αν είσαι τυχερός. Ποιος; Εσύ που ζούσες μες τα πεύκα και το δάσος. Το δικό σου, καταδικό σου δάσος.