Εντυπώσεις από ένα σύντομο ταξίδι στην Παράλια Κατερίνης και την Αμμουλιανή …

Επισκεφτήκαμε για πρώτη φορά την Παραλία Κατερίνης, στη διαδρομή μας προς Αμμουλιανή (καθίσαμε για ένα βράδι). Η έκπληξή μας τεράστια. Η ελληνική «εφευρετικότητα» σε όλο της το μεγαλείο. Όποια παρανομία μπορεί να φανταστεί κανείς, όποια έλλειψη λογικής και το μέγεθος της απληστίας, τα συναντά ο επισκέπτης εκεί. Η περιοχή βρίσκεται σχεδόν υπό κατάληψη κυρίως από Βαλκάνιους επισκέπτες. Η θάλασσα δεν έχει καμιά σχέση με τις φωτογραφίες που κυκλοφορούν και προβάλλουν τα νησιά μας.

Βάζουν πρόστιμα στη Μύκονο για παράνομες κατασκευές δίπλα στο κύμα και καλώς (χρόνια πολλά βέβαια μετά τις παρανομίες και επειδή κινδύνευσε η ζωή αρχαιολόγου, από πληρωμένους τραμπούκους, αλλιώς δε θα είχε πάρει χαμπάρι καμία δημόσια υπηρεσία μια και φαίνεται να σιτίζονται από τις μαφίες), αλλά στην Παραλία Κατερίνης έχουν καταρριφθεί όλα τα ρεκόρ. Πολυώροφα κτήρια χτισμένα επάνω στην άμμο. Μπροστά η αμμουδιά και η θάλασσα και πίσω ο κύριος εμπορικός δρόμος Πίσω από τον Οικισμό χωράφια μάλλον ακαλλιέργητα. Κανείς δε σκέφτηκε να χτιστεί ο Οικισμός 500 μέτρα από τη θάλασσά και το παραλιακό μέτωπο να αξιοποιηθεί και να αναπτυχθεί αναλόγως.

Μια πρόχειρη και κακή Ελλάδα της απληστίας, της παρακμής, του εφήμερου κέρδους, της τουριστικής κακής εκμετάλλευσης, του άρπα κόλλα. Αδυνατούμε να συνεχίσουμε. Αν πάει εκεί κάποιος αρμόδιος θα φρίξει αν έχει φιλότιμο. Αλλά μάλλον θα απολαμβάνει το φραπεδάκι του και ίσως τις καμπύλες καλλίπυγων κυριών και μόνον.

Προτείνουμε στον πρωθυπουργό μας κ. Μητσοτάκη να κάνει κατά κει μια βόλτα. Θα καταλάβει από πρώτο χέρι τι εστί Ελλάδα της άρχουσας τάξης.

Η διαδρομή προς τη μικρή Αμμουλιανή από τη Αθήνα είναι σχετικά εύκολη αν είναι κανείς προσεκτικός και δεν τρέχει στο τμήμα από τη διασταύρωση της Εγνατίας Οδού με τον επαρχιακό δρόμο Ιερισσού, στο Σταυρό.

Περιμέναμε δούμε στο νησί νοικοκυροσύνη, καθαριότητα, συνοχή, αυλές φροντισμένες, λουλούδια και αρώματα, δεδομένου ότι ο πυρήνας του νησιού είναι προσφυγικός. Απογοητευτήκαμε. Τα αυτοκίνητα καταδυναστεύουν τον οικισμό και υπάρχει πρόβλημα στάθμευσης και ευκολίας κινήσεων, κατά τους θερινούς μήνες. Ο τουρισμός παρασύρει τα πάντα και αυτός καθοδηγεί τις κινήσεις όλων, προσπαθώντας να μεγιστοποιήσουν το οικονομικό αποτέλεσμα. Το νησί το καλοκαίρι τουλάχιστον είναι ανοχύρωτη χαώδης πολιτεία.

Εμφανής η απουσία αρχών και ηγετικών προσωπικοτήτων.

Στη κεντρική Πλατεία όπου η Εκκλησία και το Λαογραφικό Μουσείο μπορείς να ανακαλύψεις στοιχεία του Μικρασιατικού παρελθόντος και των Χαμένων Πατρίδων, αλλά χρειάζεται κάποιος να σε μυήσει. Οι επισκέπτες, Έλληνες και ξένοι, προφανώς δεν τα ανακαλύπτουν, έχοντας το βλέμμα στραμμένο στις παραλίες, τις καφετέριες και τα φαγάδικα.

Τίποτε δε ξεφεύγει από το μέσο όρο του αποδεκτού τουριστικού κεφαλαίου και υπηρεσιών, όπως διαμορφώνεται πλέον στην Ελλάδα. Ενός ανεκτού επιπέδου. Σε αποζημιώνει μόνον η Φύση όπου δε την έχουν κατακρεουργήσει οι σύγχρονοι Έλληνες και οι μαγικές Νύχτες της.

Η μικρή Αμμουλιανή διαθέτει 3 πολύ καλές παραλίες τις οποίες επισκεφτήκαμε.

Μας έκανε πολύ καλή εντύπωση η εκμετάλλευση της Παράλιας Καραγάτσια από ιδιώτη ….

Η καλλίτερη και μεγαλύτερη παραλία, με γαλαζοπράσινα νερά, είναι η παραλία Αλυκές. Πήγαμε αρχές Ιουλίου, η παρακείμενη αλυκή ήταν στεγνή και η παραλία γεμάτη κόσμο, κάτι ανάλογο των παραλιών της Αττικής, με πλειονότητα μάλλον από Βαλκανικές χώρες (βλέποντας τις πινακίδες των πολλών αυτοκινήτων). Έχει ένα μεγάλο κάμπινγκ στο κέντρο της και 4 αν δε κάνουμε λάθος εγκαταστάσεις που διαχειρίζονται τμήματα της παραλίας με ομπρέλες και ξαπλώστρες και προσφέρουν αναψυκτικά και «ελαφρύ φαγητό». Σε κάποια σημεία οι ξαπλώστρες άρχιζαν στην κυριολεξία από το κύμα, της τότε ακύμαντης θάλασσας. Η καντίνα στην οποία καθίσαμε ήταν καλά οργανωμένη και οι άνθρωποι φιλικοί. Δεν είδαμε τουαλέτες και νερό για διάθεση στους λουόμενους (ντους). Υπήρχε πρόσβαση στον Παγκόσμιο Ιστό. Το φαγητό που προσφέρονταν ήταν αποδεκτό, αλλά καμιά σχέση με το Ελληνικό Καλοκαίρι. Μεγάλη απορία.

Σε όλα το μήκος της διαδρομής προς την παραλία (αυτή, αλλά και τις άλλες του νησιού) υπάρχουν οικίες μικρού ή μεγάλου, μεγέθους χτισμένες όπου βάλει ο νους του ανθρώπου, ευτυχώς συνήθως όχι επάνω στις παραλίες, αλλά μέσα σε καταπράσινο τοπίο. Εύκολα παρατηρεί κανείς ότι όλες έχουν ηλεκτρικό ρεύμα, αλλά είναι άγνωστο ποιος πλήρωσε για τις κολώνες, τα συνέργεια, τους μετασχηματιστές, τη συντήρηση και την εγκατάσταση όλων αυτών των υποδομών. Κανείς επίσης δε γνωρίζει αν όλοι αυτοί πληρώνουν το ρεύμα Μάλλον οι βλάκες οι φορολογούμενοι. Κανένα σχέδιο, πλήρης αναρχία, προφανώς κάνοντας πλουσίους δημοσίους υπαλλήλους, δημοτικούς άρχοντες και εργολάβους. Χιλιάδες λογικές απορίες για το πως φθάνει το ηλεκτρικό, το νερό, οι υπηρεσίες του δήμου, πως ανοίγονται δρόμοι, πως αντιμετωπίζεται η πολυκοσμία, τα σκουπίδια, τα απόβλητα, κα., κα). Στο κυρίως λιμάνι τον νησιού επικρατούν καθημερινώς έντονες οσμές βοθρολυμάτων, παρά το γεγονός ότι υπάρχει επεξεργασία λυμάτων, όχι όμως για το σύνολο του κύριου οικισμού (όπως μας είπαν) που λογικά και προφανώς επεκτείνεται συνεχώς. Άγνωστο επίσης που καταλήγουν τα επεξεργασμένα λύματα.


Η ανακύκλωση δεν είναι στο φόρτε της για του κατοίκους και τους επισκέπτες της νησίδας Αμμουλιανή. Οι μπλε κάδοι υπάρχουν μεν, αλλά η ανακύκλωση είναι βαρετή ενασχόληση και μάλλον σχεδόν άγνωστη για πολλούς.

Αναρωτιέται κανείς αν αξίζει το ταξίδι από την Αθήνα. Η μετριότητα είναι ο κανόνας και δεν ξεχωρίζει κάτι. Κρίμα.