Η νέα, βουβή μεταπολίτευση …

Ενα από τα ερωτήματα που επανέρχονταν σε όλη τη δεκαετία της κρίσης ήταν κατά πόσον μπορούσαμε να μιλάμε για «νέα μεταπολίτευση» μετά τη χρεοκοπία του 2010. Οι απόψεις επ’ αυτού διχάζονταν. Ορισμένοι είδαν τις εκλογές του 2012 ως ορόσημο της νέας εποχής, υπό την έννοια της ανατροπής του κυρίαρχου δικομματισμού και των πρωταγωνιστών του, όπως τους ξέραμε κυρίως μετά το 1981. 

Βουβή; Απούσα; Ακατάλληλη; ....

Εκείνες οι «εκλογές-σεισμός» είχαν οδηγήσει, πράγματι, στην καθίζηση του ΠΑΣΟΚ, που ήταν ο ηγεμονικός παίκτης στο κομματικό μας σύστημα. Τον χώρο του ερχόταν να καλύψει ο επελαύνων ΣΥΡΙΖΑ, αν και ο νέος δικομματισμός εμφανιζόταν πολύ πιο αποδυναμωμένος, με πολλά μικρά κόμματα να εκπροσωπούνται έκτοτε στη Βουλή.

Παρότι όμως οι ανατροπές αυτές δεν ήταν αμελητέες, υπήρχε ένα δεδομένο που δεν επέτρεπε να μιλάμε για «αλλαγή παραδείγματος». Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και άλλα νέα κόμματα, αλλά και μεγάλη πτέρυγα της τότε Ν.Δ., που συνέχιζαν να πολιτεύονται αντιμνημονιακά, δεν διεκδικούσαν το τέλος των παθογενειών της μεταπολίτευσης αλλά ίσα ίσα τη συνέχισή τους, έστω με λιγότερους πόρους … (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ 07:47, 6 Ιουλίου 20-19).

Βρήκαμε το άρθρο ενδιαφέρον. Τροφή για σκέψεις και προβληματισμό.

Ως πολίτες έχουμε ανάγκη να ακούσουμε τις απόψεις επιστημόνων που παρακολουθούν τα θέματα και έχουν δημιουργήσει σειρά επιχειρημάτων υπέρ της μιας ή της άλλης άποψης. Οι συζητήσεις αυτές πρέπει να γίνονται στην τιβί, με 2 ή 3 σοβαρούς και διαβασμένους δημοσιογράφους που μπορούν να θέτουν και τις κατάλληλες ερωτήσεις στους επιστήμονες, που μελετούν εκ του σύνεγγυς τα προβλήματα και τις εξελίξεις.

Υπάρχει κανείς κατάλληλος να οργανώσει αυτούς τους διαλόγους; Ή όλοι οι αρμόδιοι είναι κατάλληλοι μόνον για επιφανειακές συζητήσεις με κομματικούς εκπροσώπους;