Σανίδα σωτηρίας η ιδιωτική εκπαίδευση …

                                          

Η ανάκαμψη της ζήτησης για φοίτηση σε ιδιωτικό σχολείο το επόμενο σχολικό έτος 2018-2019 δίνει το στίγμα της ελληνικής οικογένειας, σε μία περίοδο που η χώρα επιχειρεί αλλαγή σελίδας μετά τη μακρά, οξεία και πολυεπίπεδη κρίση. Παράλληλα, ο περιορισμός των επισφαλειών στην καταβολή των διδάκτρων αποτελεί δείγμα για την αλλαγή κλίματος στην ελληνική οικογένεια και ως προς την οικονομική της θέση και ως προς τις προσδοκίες της για το αμέσως προσεχές μέλλον. Οι γονείς επενδύουν στην εκπαίδευση των παιδιών, σε ένα σχολείο οργανωμένο, με εκπαιδευτικούς υψηλών προσόντων. Την ίδια στιγμή, βέβαια, ανθεί η παραοικονομία των ιδιαίτερων μαθημάτων, δίπλα στα φροντιστήρια τα οποία αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής εκπαίδευσης, συμπληρώνοντας τα κενά … (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΕΛΛΑΔΑ 07:38, 3 Σεπτεμβρίου 2018).

Βέβαια ως συνήθως σε ένα άρθρο δεν μπορούν να αναδειχθούν όλες οι διαστάσεις του προβλήματος. Για παράδειγμα, δε τονίζεται επαρκώς το ποσοστό του συνολικού σχολικού πληθυσμού που φοιτά σε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια. Και συχνά οι τίτλοι εκτός πραγματικότητας

Ωστόσο τα στοιχεία που παρατίθενται πρέπει να κάνουν όλους να ανοίξουν τα μάτια τους και δη ο ίσως τυφλός ή αλλήθωρος (επιεικώς) υπουργός επί της Παιδείας και Θρησκευμάτων πρώην καθ. κ.. Κωστας Γιαβρόγλου και ο πρώην ικανός ερευνητής αν. υπουργός κ. Κώστας Φωτάκης.

Τίποτε δεν θα γίνει αν δεν αναληφθούν μερικές απλές και καθοριστικής φύσεως πρωτοβουλίες και αποφάσεις, όπως:

1.    Η ευθύνη της εκπαίδευσης περνά στα χέρια των Περιφερειών

2.    Δημιουργούνται δομές και διαδικασίες ώστε οι γονείς να έχουν καταλυτικό ρόλο σε όλα τα θέματα της εκπαίδευσης των τέκνων των

3.    Εφαρμόζεται αυστηρά και συστηματικά η αξιολόγηση σε όλα τα επίπεδα της εκπαίδευσης

4.    Οι κκ. καθ. πανεπιστημίου έχουν πλήρη και αποκλειστική απασχόληση στα ΑΕΙ

5.    Αναλαμβάνονται σοβαρές πρωτοβουλίες για την εξαφάνιση της παραπαιδείας των φροντιστηρίων και της εκμάθησης ξένων γλωσσών εκτός σχολείου

.Ο τομέας της εκπαίδευσης είναι  ένα συνεχής και δύσκολος αγώνας συνεχούς βελτίωσης του περιεχομένου και της ποιότητας. Οι υπουργοί Παιδείας δεν έχουν κανένα ρόλο στο σχεδιασμό και την επιβολή σχημάτων και διαδικασιών της αρεσκείας τους.